Uczeń Chrystusa
Św. Jakub Apostoł Starszy i jego brat św. Jan Ewangelista
byli synami Zebedeusza i Salome. Obaj byli rybakami mieszkającymi nad jeziorem Tyberiadzkim. Obaj też
zostali powołani przez Jezusa jako jedni z pierwszych uczniów.
Ich żywy charakter sprawił, że Chrystus nazywał ich Boanerges tzn. „synowie gromu” (Mk 3, 17). Chcieli
bowiem, aby piorun spadł na jedno z miast w Samarii,
które nie
chciało przyjąć Jezusa i Jego uczniów
(Łk 9, 55-56).;
Św. Jakub wraz z św. Piotrem należał do najbliższych uczniów Zbawiciela. Był świadkiem wskrzeszenia
córki Jaira (Mk 5, 37; Łk 8, 51), przemienienia na górze Tabor (Mt 17, 1nn; Mk 9, 1; Łk 9, 28), drugiego, cudownego połowu ryb oraz modlitwy w Ogrójcu (Mt 26, 37). Jest on wymieniany przez Ewangelistów aż 18 razy. Św. Łukasz w Dziejach Apostolskich wspomina również o jego męczeńskiej śmierci: „W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana...” (Dz 12, 1-2). Św. Jakuba stracono w 44 r. Jest on więc pierwszym męczennikiem wśród Apostołów.
Według tradycji po męczeńskiej śmierci, uczniowie Jakuba – Atanazjusz i Teodozjusz przewieźli Jego ciało do Hiszpanii i pochowali w pobliżu miejscowości Iria Flavia (obecne El Padron) w Galicji. Około 813 r. grób Apostoła miał odnaleźć pustelnik Pelagiusz. Św. Jakub jest patronem Hiszpanii i Portugalii, zakonów rycerskich, czapników, kapeluszników, hospicjów, szpitali, pielgrzymów, wędrowców, podróżujących i sierot. Pod jego wezwaniem budowano kościoły i szpitale, w których opiekę znajdowali pielgrzymi.
