Droga do Santiago
Droga św. Jakuba (hiszp. Camino de Santiago, ang. The Way of the Saint James, niem. Jakobsweg) jest jednym
z najważniejszych, chrześcijańskich szlaków pielgrzymkowych i pierwszym Europejskim Szlakiem Kulturowym. Istniejący nieprzerwanie od ponad 1000 lat szlak przeżywa
w ostatnim dwudziestoleciu ogromny rozwój. Droga św. Jakuba to szlak pod każdym względem wyjątkowy, określany mianem najpiękniejszej drogi świata i drogi życia.
Obecnie Camino de Santiago przebiega przez niemal całą Europę, kończąc się w katedrze
w Santiago de Compostela, gdzie według tradycji przechowywane są relikwie św. Jakuba – pierwszego męczennika wśród Apostołów. To właśnie na tym szlaku pielgrzymkowym – jak pisał Johan Wolfgang von Goethe – narodziła się świadomość Europy.
Ranga szlaków pielgrzymkowych znacznie zmalała w XVI-XVII w., kiedy przez Europę przetoczyła się fala walk religijnych, epidemii i klęsk żywiołowych. W kolejnych wiekach pielgrzymowanie utrudniła rewolucja francuska
i wojny napoleońskie. Drogi św. Jakuba uległy stopniowemu zapomnieniu. Ponowne ożywienie pielgrzymowania ruchu pątniczego do grobu św. Jakuba nastąpiło dzięki apelowi, który skierował Ojciec Święty Jan Paweł II podczas wizyty w Santiago w 1982 r. W tak zwanym „Akcie Europejskim” Papież powiedział wówczas: „Ja, Jan Paweł, syn polskiego narodu, który zawsze uważał się za naród europejski, syn narodu słowiańskiego wśród Latynów i łacińskiego pośród Słowian, z Santiago kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje początki. Tchnij życie w swoje korzenie...”. Na odpowiedź na papieski apel nie trzeba było długo czekać. W 1987 r. Rada Europy uznała Drogę św. Jakuba pierwszym kulturowym szlakiem Europy i zachęciła władze regionów do odtworzenia dawnych szlaków pielgrzymkowych. W krótkim okresie do grobu św. Jakuba Apostoła wyruszyli pierwsi pielgrzymi z Hiszpanii i Francji. W 1993 r. droga pielgrzymkowa do Santiago na terytorium Hiszpanii, a w 1998 r. na obszarze Francji, została wpisana przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości.
Camino de Santiago – Droga św. Jakuba to przede wszystkim szlak pielgrzymkowy. Szlak, który od ponad dwudziestu lat przeżywa ponowny renesans. Osoby, które uczestniczą w wędrówkach, bądź wyprawach rowerowych lub konnych do Santiago de Compostela, w przeważającej większości podejmują swoją podróż przede wszystkim z motywów religijnych lub religijno-poznawczych.
Charakter pielgrzymowania na Camino de Santiago zupełnie różni się od pątnictwa do polskich ośrodków pielgrzymkowych. Na Drodze św. Jakuba spotyka się bowiem samotnych pielgrzymów lub też kilku lub kilkunastoosobowe grupy wędrowców. Camino de Santtiago nazywane jest często droga życia – drogą na której wiele osób poszukuje odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące wiary i życia. Dlatego też na Jakubowy Szlaku spotyka się także osoby niewierzące, poszukujące wiary – osoby różnych ras, wyznań oraz w różnym wieku
i wykształceniu. Pielgrzymowanie – wędrowanie Drogą św. Jakuba to czas refleksji nad własnym życiem To czas poznanie samego siebie. Czas, kiedy z każdym krokiem następuje przemiana życia, przełamanie fizyczne
i duchowe. Popularne wśród caminowiczów zdanie: „to nie droga jest trudnością, to trudności są drogą” – doskonale oddają specyfikę Camino de Santiago. Na Drodze św. Jakuba nie brakuje również osób, które podejmują wyprawę do Santiago de Compostela wyłącznie z motywów poznawczych. Pomimo różnic kulturowych
i wyznaniowych oraz barier językowych, caminowicze nawiązują wspaniałe przyjaźnie. Często można usłyszeć opinię że na Camino wyrusza się będąc „turystą”, a wraca „pielgrzymem”.
Pielgrzymowanie Drogą św. Jakuba to wyjątkowe doświadczenie i niepowtarzalne rekolekcje w drodze.
To piękny czas na modlitwę, refleksję i rozmowę z Bogiem. Kilkugodzinna wędrówka to także okazja na rozmowę z współmałżonkiem, dzieckiem, przyjacielem – rozmowę, na którą zwykle brakuje czasu przy codziennych obowiązkach. Osoby, które indywidualnie pielgrzymowały już szlakami hiszpańskimi do grobu
św. Jakuba w Santiago do Compostela doskonale znają atmosferę, jaka panuje na Camino de Santiago i podkreślają, że z Camino wraca się lepszym, że w Santiago „umiera stary człowiek i rodzi się nowy”. Wybierając się na jakubowy szlak w Polsce, przenoszą te pozytywne doświadczenia na krajowy grunt. Uśmiech, dobre słowo, życzliwość, wzajemna pomoc i wspólna modlitwa podczas pokonywania kolejnych etapów łączą w jedną wspólnotę pielgrzymkową. Ogromnie ważne jest, aby Polska – włączona w międzynarodową sieć Camino de Santiago – wniosła w tę sieć swoje wielowiekowe doświadczenia pątnicze i przypomniała pozostałym mieszkańcom Europy o duchowych korzeniach Starego Kontynentu i chrześcijańskich źródłach peregrynacji do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela.
Atrybutem każdego pielgrzyma i caminowicza podążającego do Santiago de Compostela jest muszla przypinana najczęściej do plecaka, sakwy rowerowej bądź też noszona na szyi, a także kostur, do którego niektórzy przymocowują tykwę na wodę. Muszlą oznakowane są także szlaki Jakubowe.
